Όταν στα τέλη Ιουλίου κυκλοφόρησαν παγκοσμίως και ταυτόχρονα οι ταινίες Barbie και Oppenheimer, εδώ υπήρξε μια δικαιολογημένη γκρίνια γιατί θα έπρεπε να περιμένουμε έναν μήνα για να δούμε το δεύτερο. Ήταν όμως και μια λογική απόφαση, καθώς η ίδια εταιρεία διανομής, η Tanweer, είχε και την Barbie και δε θα ήταν εφικτό να πετύχει την σωστή διαδικασία προώθησης. Επιπλέον, μπορεί το Barbenheimer να ήταν ένα ωραίο pop culture τσιτάτο διεθνώς, εδώ δεν πιστεύω ότι θα πετύχαινε.
Βλέποντας μάλιστα το Oppenheimer, μπορώ να πω με βεβαιότητα, ότι η σύγκρουση των δύο ταινιών για όποιον τις έβλεπε πολύ κοντινά, θα επηρέαζε την πρόσληψη και θα χαλούσε, είτε για την μία είτε για την άλλη, την επίγευση.
Μου άρεσε πολύ το Barbie, μου άρεσε πάρα μα πάρα πολύ το Oppenheimer. Και μου άρεσε τόσο έχοντας και το βάρος των προσδοκιών πάνω του, μιας και ένα μήνα τώρα έχω δει επιδερμικά κριτικές, έχω ακούσει πράγματα για την ταινία, έχω δει να ξεπετάγονται τίτλοι στα social media και να μου δημιουργούν μια προδιάθεση. Και σαν και μένα, υπάρχουν σίγουρα κι άλλοι.
Το Oppenheimer είναι από τις σπάνιες φορές για ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν που έχεις και τόσο εκκωφαντικές ερμηνείες από περισσότερους από έναν ηθοποιούς. Στο Tenet εκτός του Μπράνα, δεν υπήρχε κάποιος να ξεχώρισε ερμηνευτικά. Στο Dunkirk δεν είχε χώρο ούτε ο Μπράνα. Στο Interstellar είχε πολύ ωραία ερμηνεία ο ΜακΚόναχι και η Σαστέιν.
Οι ερμηνείες και η σκηνοθετική μεθοδολογία
Στο Oppenheimer, εκτός από την ερμηνεία καριέρας του Κίλιαν Μέρφι, έχουμε μια επίσης ερμηνεία καριέρας για τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ που είναι η πολύ ευχάριστη έκπληξη, από την Έμιλι Μπλαντ, από την Φλόρενς Πιου, από τον Ματ Ντέιμον, από τον Μπένι Σάφντι, ακόμα και από κάποιους με μικρή παρουσία, όπως τον Γκάρι Όλντμαν και τον Ραμί Μάλεκ.
Είναι μια ταινία που εκτός της φανταστικής σκηνοθεσίας του, ο Νόλαν άφησε τον χώρο στους ηθοποιούς του να δουλέψουν με τους χαρακτήρες τους, να βρουν μεθοδολογία, έναν δρόμο προσέγγισης που εξυπηρετεί και τις δικές τους προσωπικές ανάγκες.
Έχοντας επιλέξει και την τεχνική να αποδίδει ως γκρίζες τις σκηνές που βασίζονται στην ιστορική καταγραφή και ως έγχρωμες τις σκηνές όπου η μυθοπλασία και η οπτική του σεναρίου υπερισχύουν κατά πολύ, ο Νόλαν κάνει το Oppenheimer μια ταινία 3 ωρών που δεν σε κουράζει σε κανένα της σημείο.
Ως προς αυτό το στοιχείο, πήγα με πάρα πολύ μεγάλη δυσκολία να δω την ταινία, σκεπτόμενος ότι έχει παρατραβήξει τελευταία το κακό να γίνονται 3ωρες ταινίες. Κι επειδή με παίρνει κι εύκολα ο ύπνος, το έβλεπα να έρχεται.
Για πότε πέρασαν οι 2 από τις 3 ώρες και δεν είχα ανοιγοκλείσει τσίνορο, ούτε που το κατάλαβα. Κι αυτό κράτησε ως το φινάλε, παρά το ότι η μεγαλύτερη κλιμάκωση σε σχέση με αυτό που αναμένει ο θεατής, έρχεται κάπου στην 2η ώρα.
Είναι το Oppenheimer ένα ενοχλητικά υπέροχο «αγιογράφημα»;
Το Oppenheimer δεν είναι η πορεία προς την δημιουργία της ατομικής βόμβας και της ρίψης της στην Ιαπωνία, στη Χιροσίμα και τη Ναγκαζάκι. Είναι όσα ακολούθησαν. Είναι η προσπάθεια του Οπενχάιμερ να βρει το redemption του στα μάτια ενός έθνους, στα μάτια του παγκόσμιου πληθυσμού, στα μάτια της Ιστορίας.
Έχοντας πέσει θύμα μιας σκευωρίας του Λιούις Στράους, ενός Αντιναύαρχου του αμερικανικού ναυτικού, ο Ρόμπερτ Οπενχάιμερ θα μπορούσε να κάνει πολλά για να αντιστρέψει όσα του καταλόγισαν. Επέδειξε τρομερή διορατικότητα όμως, παίρνοντας ένα μονοπάτι που θα τον καθάριζε, θα τον εξάγνιζε και θα τον έκανε έναν οσιομάρτυρα.
Διαβάστε περισσότερα στο Intronews.gr
Best of Internet
