Ο Ζιλ Ντασέν, ήταν πολλά παραπάνω από «σύζυγος της Μελίνας». Ήταν ηθοποιός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Ήταν ένας άνθρωπος παθιασμένος και πρωτοπόρος. Ήταν ένας πολίτης του κόσμου, που μοίρασε τη ζωή του ανάμεσα στις ΗΠΑ, τη Γαλλία και την Ελλάδα. Ήταν πάνω απ’ όλα αυτός, που ακολούθησε την καρδιά του σε ολόκληρη τη ζωή του και όχι το μυαλό του, την τσέπη του ή τις φιλοδοξίες του, που αγάπησε και αγαπήθηκε βαθιά, που παθιάστηκε με τη δουλειά του, με τη Μελίνα του και με την Ελλάδα του, που έκανε τους αγώνες ΜΑΣ, αγώνες ΤΟΥ. Και που έφυγε από τη ζωή, σαν σήμερα, 31 Μαρτίου του 2008.
Ο γιος του κουρέα που έγινε πατέρας του κινηματογράφου
Δεν γεννήθηκε για να «γίνει Έλληνας» ο Ντασέν, όπως δεν γεννήθηκε για να υπηρετήσει τον κινηματογράφο. Ήρθε στον κόσμο στις 18 Δεκεμβρίου 1911 στο Μιντλτάουν του Κονέκτικατ, ως ένα από τα οκτώ παιδιά ενός Ουκρανο-Εβραίου κουρέα. Η φτώχεια η καταραμένη έφεραν την οικογένεια Ντασέν, λίγα χρόνια μετά, να μετακομίσει σε μια «δύσκολη» γειτονιά, στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης και τον ίδιο να πάει σχολείο στο εξίσου «δύσκολο» Μπρονξ. Ήταν τότε δύσκολο να είσαι μαύρος στις ΗΠΑ αλλά ήταν εξίσου δύσκολο να είσαι Ουκρανο-Εβραίος και να ζεις σε γειτονιές μαύρων…
Δεν κατάφερε να τελειώσει το σχολείο – τα λεφτά δεν περίσσευαν για τέτοιου είδους πολυτέλειες. Οι ΗΠΑ, τη δεκαετία του ’30, μαστίζονταν από άγρια οικονομική ύφεση. Όμως, από αγκάθι, βγαίνει ρόδο – μέσα σε όλη αυτή τη ζοφερή κατάσταση, η κυβέρνηση είχε προνοήσει να χρηματοδοτήσει το «Theatre Works Project». Και κάπου εκεί, ο γιος του Ουκρανο-Εβραίου κουρέα, που δεν είχε λεφτά στην τσέπη αλλά είχε όνειρα, φιλοδοξίες και κλίση καλλιτεχνική, μπόρεσε να βρει μια «δεύτερη οικογένεια». Εκεί, όπου στα πρώτα βήματα, έχει τη μεγάλη τύχη να μαθητεύσει κοντά στον Άλφρεντ Χίτσκοκ.
Στα 30 του χρόνια, του δίνεται η ευκαιρία να πραγματοποιήσει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, το «Πράκτορας των Ναζί» με πρωταγωνιστή τον δημοφιλή σταρ της εποχής, Κόνραντ Φάιτ. Κάνει επτά ταινίες με την MGM, αλλά συγκρούεται με τα αφεντικά του στούντιο, σκίζει το συμβόλαιό του και απορρίπτει πεισματικά και επανειλημμένα κάθε σενάριο που του στέλνουν, αρνούμενος να γυρίσει άλλη ταινία μαζί τους.
Όταν καταφέρνει να απεμπλακεί από την MGM, συνεργάζεται με τον γνωστό παραγωγό Μαρκ Χέλινγκερ και μαζί του γυρίζει τις δυο πρώτες του σημαντικές ταινίες: τον «Δήµιο των Κολασµένων» με τον Μπαρτ Λάνκαστερ το 1947 και την «Γυµνή Πόλη» το 1948, η οποία σημειώνει μεγάλη επιτυχία. Ακολουθεί το «Thieves Highway» και μετά πλακώνει η καταχνιά – η περίοδος του Μακαρθισμού σκεπάζει τα πάντα στις ΗΠΑ: ο ένας αρχίζει να καταδίδει τον άλλον, κολλώντας του το ταμπελάκι του «κομμουνιστή». Ηθοποιοί, σκηνοθέτες και παραγωγοί μπαίνουν στη «μαύρη λίστα», άνθρωποι περνάνε από επιτροπές για να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες, αλλά ο «ελέφαντας» είναι μέσα στο δωμάτιο και όλοι κάνουν πως δεν το βλέπουν. Μιλάμε για την περίοδο, όπου για κάποιους, το να βαφτίσουν κάποιον συνάδελφο «κομμουνιστή», ήταν είναι ένας τρόπος τον «εξαφανίσουν» και να εξαλείψουν τον ανταγωνισμό.
Διάβασε τη συνέχεια στο Intronews.gr
Best of Internet
