«The Last of Us», πού κρυβόσουν τόσα χρόνια;

Έχουμε ξαναδεί να μεταφέρουν video – games στη (μεγάλη) οθόνη. Από τις γλυκές γραφικότητες τύπου «Mortal Combat», μέχρι το «Street Fighter» με Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ και Κάιλι Μινόγκ (δυστυχώς, ήταν η τελευταία ταινία όπου εμφανίστηκε ο σπουδαίος Ραούλ Τζούλια). Κι από τη σειρά ταινιών «Resident Evil» με τη Μίλα Γιόγιοβιτς, που ξεκίνησε καλά αλλά έγινε καρικατούρα, μέχρι το «Tomb Raider» με την Αντζελίνα Τζολί, που είχε μια ακραία, σχεδόν καρτουνίστικη υπερβολή. 

Έχουμε δει επίσης ταινίες και σειρές με ζόμπι – στη μικρή οθόνη, το «Walking Dead», τα spin – off του, τα origins του και οι παράλληλες ιστορίες του περπάτησαν μαζί μας για πολλά χρόνια, αλλά κάπου μας κούρασαν. Μας κούρασαν πολύ για την ακρίβεια, τόσο που κάποιοι το παρατήσαμε σε κάποιο σημείο της διαδρομής, παλεύοντας με τον ψυχαναγκασμό μας, που συνήθως μας προστάζει να ολοκληρώνουμε μια σειρά που ξεκινάμε πάση θυσία…

Και ξαφνικά, εμφανίστηκε στις οθόνες μας και μπήκε στη ζωή μας το «The Last of Us», η τηλεοπτική μεταφορά ενός σούπερ – ντούπερ επιτυχημένου video – game. Που καταπιάνεται με μια post – apocalyptic ανθρωπότητα, με το σύνολο του πληθυσμού να έχει προσβληθεί από έναν μύκητα που μετατρέπει τους ανθρώπους σε κάτι σαν ζόμπι, με ελάχιστους επιζώντες που προσπαθούν να επιβιώσουν, με τη FEDRA να είναι η σκληρή, σχεδόν φασιστική κυβέρνηση – εταιρεία που ελέγχει τα πάντα, με τους ανθρώπους να παλεύουν όχι απλά με τα ζόμπι αλλά και ο ένας με τον άλλον. Όχι ακριβώς πράγματα που δεν έχουμε ξαναδεί. Τότε γιατί έχουμε ξετρελαθεί με τη σειρά; Διότι τα κάνει όλα καλύτερα από κάθε προκάτοχό της.

Κυρίως, τα κάνει όλα με έναν τρόπο που δεν αποκλείει και δεν βάζει στο περιθώριο τους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, τους μη – gamers τέλος πάντων, εμάς που δεν έχουμε την όρεξη, το χρόνο ή τη διάθεση να λιώσουμε μπροστά από μια κονσόλα. Με άλλα λόγια, δεν χρειάζεται να έχεις παίξει το παιχνίδι για να δεις και να απολαύσεις τη σειρά: παίρνεις μια βαθιά ανάσα, βουτάς μαζί της στο πρώτο επεισόδιο και κάνεις ένα μακρύ μακροβούτι στον φόβο, το συναίσθημα, την έκπληξη, την ανατροπή, τη βία, την προδοσία, την αυταπάρνηση, την αγάπη, την εκδίκηση. Σε όλο αυτό το σκηνικό που έστησε με μαεστρία το HBO, βοηθάει προφανώς η «πρώτη ύλη»: το «The Last of Us» ήταν το πιο «τηλεοπτικό video – game» που φτιάχτηκε ποτέ, ένα παιχνίδι που έδινε στους χαρακτήρες του το χρόνο και την άπλα να ξεδιπλωθούν, να τους γνωρίσουμε, ακόμα και να μας γνωρίσουν με έναν τρόπο. 

Διάβασε τη συνέχεια στο intronews.gr