Cancel culture, politically correct, μποϊκοτάζ προσώπων και εταιρειών. Τι σημαίνουν αυτοί οι όροι και γιατί μιλάμε πλέον για το νέο φασισμό;
Είσαι ελεύθερος να μιλάς και να λες ότι θες, αλλά όχι πολύ ελεύθερος, μπορείς να λες τη γνώμη σου αρκεί αυτή να μην προσβάλει και να μην κρίνει κανένα άτομο, καμία κοινωνική ομάδα και κυρίως να συμβαδίζει με την άποψη των περισσοτέρων, αλλιώς θα γίνει βορά στον βωμό της cancel culture η οποία είναι εδώ για να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά. Συνήθως, η αποδόμηση του χαρακτήρα σου ξεκινά με το να δηλώσεις κάτι που θα προσβάλει έστω κι έναν, ακόμα κι αν είναι η άποψη σου.
Αρκεί μια αφελής δήλωση, όπως εκείνη της Σταματίνας Τσιμτσιλή που αφορούσε στην υπόθεση του βιασμού της κοπέλας από τη Θεσσαλονίκη “Νέοι και ωραίοι δεν έχουν ανάγκη να ναρκώσουν μια κοπέλα για να συνευρεθούν μαζί της“. Πολύ άστοχη δήλωση προφανώς αλλά δεν είναι για ευχές του στιλ να της πεθάνουν τα παιδιά. Βασικά καμία δήλωση δεν αξίζει τέτοιου είδους “ευχή”. Αλλά ήταν απλά ένα ατόπημα της στιγμής. Η cancel culture, σε περιμένει στη γωνία, να ακυρώσει τα κεκτημένα και την καριέρα σου! Πρόκειται ουσιαστικά για δολοφονία χαρακτήρων.
Το ίδιο έγινε και με τον Κοψιάλη και το #cancel_kopsialis όπου ο γνωστός ινφλουένσερ, που έχει περίπου 1.000.000 followers, δεχόταν επί μέρες μηνύματα απειλητικά που του εύχονταν να πεθάνει ο ίδιος και μέλη της οικογένειάς του. Κι όλα αυτά για μια υπόθεση που δεν εμπλέκεται καν ο ίδιος αλλά γνωστά του άτομα. Αυτός ο «νεοπουριτανισμός» προσπαθεί να ακυρώσει όσα έχουν ήδη συμβεί και να ελέγξει αυτά που είναι να συμβούν. Το politically correct και η cancel culture δημιουργούν ένα σοβαρό πρόβλημα, που εκφράζεται ως ένα διαδικτυακό κύμα λιντσαρίσματος και bullying – είτε γίνεται για τους σωστούς, είτε για τους λάθος λόγους. Οι απόψεις των ανθρώπων τυχαίνει -αλλά και πρέπει- να είναι διαμετρικά αντίθετες μερικές φορές. Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε όλοι σε όλα τα ζητήματα. Η νέα επικοινωνιακή όμως κατάσταση ωθεί σε μια επίθεση διαδικτυακών προσβολών που αγγίζουν τα όρια του απαράδεκτου.
Όλες οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων (βλ. me too) αλλά και η γιγάντωση του φαινομένου ανταλλαγής πληροφοριών που γίνονται viral μέσω των social media, έχουν οδηγήσει στο να μην μπορεί πλέον κάποιος να εκφραστεί ελεύθερα και να κινδυνεύει ταυτόχρονα να χάσει τη φερεγγυότητα αλλά και τα κεκτημένα χρόνων για μια ουσιαστικά άτυχη-έστω λάθος- στιγμή. Ούτε εμένα μου αρέσει ή με αντιπροσωπεύει ο dr Χταπόδιας, αλλά δεν τον ακολουθώ. Δηλαδή, η Τούνη, ο Κοψιάλης, ο dr Χταπόδιας κι όλοι αυτοί είναι τόσο σοβαρές προσωπικότητες που η γνώμη τους θα συνταράξει συθέμελα την ελληνική αγωγή και παιδεία; Δε νομίζω. Και για αυτόν το λόγο, δε χρειάζεται η τόσο μεγάλη αντίδραση και μίσος απέναντι σε όλους αυτούς. Όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο, έχεις ευθύνη για το τι θα λες αλλά και η κοινωνία έχει ευθύνη να αποτιμήσει την άποψή σου.
Όχι πολύ παλιά, τη δεκαετία του 90, την ενημέρωση αναλάμβαναν ισχυροί δημοσιογραφικοί οίκοι και γινόταν σοβαρό ρεπορτάζ, όχι όπως τώρα που η μάζα ενημερώνεται από «τα κεντρικά» της Soulas Glamourous για την Τούνη και τον Κοψιάλη. Όταν είσαι μαζικός, χωρίς υπογραφή με κύρος- η μάζα θεωρεί ότι της ανήκεις. Έτσι σε κάθε παραστράτημα είναι εκεί να σου επιτεθεί και να βγάλει το «άχτι» της.
Παρόλα αυτά, η άποψη είναι άποψη. Το να εξαφανίζεται κόσμος από το Twitter και να καταστρέφονται καριέρες επειδή είπε κάτι λάθος ή εξέφρασε μια άποψη με την οποία ο κόσμος συμφωνεί, δεν είναι φυσιολογικό σε μια δημοκρατική και ευνομούμενη κοινωνία. Δηλαδή, οι υποστηρικτές των απανταχού δικαιωμάτων και των καταπιεσμένων, καταλήγουν να γίνουν χειρότεροι τραμπούκοι από αυτούς που εγκαλούν.
Διαβάστε επίσης: Justin Timberlake: Το αγόρι που όλες ήθελαν στα ’90s κλείνει τα 41
Best of Internet
