Ημέρα 0 για την Αναστασία Τασούλα. Μια πολύ σημαντική ημέρα για εκείνη η ημέρα 0. Άλλοι μετρούν αντίστροφα για την άδεια, για μια εκδρομή, για κάτι σημαντικό στη ζωή τους. Όμως τι πιο σημαντικό από την ίδια τη ζωή. Φαντάσου να μετράς τις ημέρες για να δεις αν θα ζήσεις! Η αντίστροφη μέτρηση της Αναστασίας ήταν μέτρηση ζωής. 31 ημέρες σε καταστολή σε κάνουν να εκτιμήσεις τις 108 που είσαι ξύπνια, που βλέπεις ξανά το πρόσωπο της μάνας σου, του πατέρα σου και των φίλων σου.
Η Αναστασία Τασούλα ήταν η πρώτη ασθενής με κυστική ίνωση που ξυπνάει από καταστολή. Μεταξύ μας είναι πολύ βαρύ να είσαι ο πρώτος σε κάτι που αφορά αρρώστια. Να ξέρεις πως οι πιθανότητες είναι εναντίον σου κι είσαι μόνος σου σε αυτό, πως οι γιατροί έχουν πέσει πάνω σου και ο μόνος σύμμαχός σου είναι η πίστη στο θαύμα. Γιατί δεν έχει υπάρξει άλλος ασθενής με κυστική ίνωση που να έχει καταφέρει να ξυπνήσει από καταστολή στην Ελλάδα. Είσαι η πρώτη. Και όταν έρχονται τα κακά μια παρήγορη σκέψη είναι πως τα έχει καταφέρει πολύς κόσμος, πως δεν είσαι η μόνη. Η Αναστασία ήταν η πρώτη! Και τα κατάφερε! Κέρδισε τον θάνατο και γυρνάει σπίτι της.
Αναστασία η αντίστροφη μέτρηση για εσένα τελείωσε! Είσαι στην ημέρα 0!
Η ανάρτησή της:
«Ημέρα 0. Ανέβηκε το διοξείδιο στο αίμα μου, στο 120 είπαν, οι πνεύμονες μου εγκατέλειψαν και βίωσα μια προσωρινή σχιζοφρένεια. Για κάποιες ώρες.
32 ημέρες σε τεχνητό κώμα: Η πρώτη ασθενής με κυστική ίνωση που ξυπνάει από καταστολή στην Ελλάδα (και παγκοσμίως η πρώτη που ξυπνάει μετά από τόσες πολλές ημέρες).
108 ημέρες σε awake VV ECMO (Εξωσωματική υποστήριξη πνευμόνων – ζωής): Η πρώτη ασθενής με κυστική ίνωση που αντέχει τόσο καιρό στο συγκεκριμένο μηχάνημα και επανέρχεται ζωντανή.
162 ημέρες με τραχειοστομια: Έχεις ιδέα πως είναι να ζεις χωρίς να μπορείς να βγάλεις ήχο; Χωρίς να μπορείς να φωνάξεις βοήθεια όταν πνίγεσαι από την βλέννα σε ένα κρεβάτι και ταυτόχρονα να είσαι…
180 ημέρες (σχεδόν) παράλυτη και ανάσκελα: Ίσως το μόνο που κουνιόταν πάνω μου ήταν τα χέρια μου, και αυτά επειδή τα χρησιμοποιούσα για να επικοινωνώ (πέρα από την προφορά λέξεων με τα χείλη χωρίς φωνή).
221 ημέρες στο νοσοκομείο. Σε ένα δωμάτιο. Μόνη μου. Ή και όχι τόσο μόνη πάντα.
Και ΜΙΑ ΜΕΤΑΜΌΣΧΕΥΣΗ ΠΝΕΥΜΌΝΩΝ μετά…
Πάω σπίτι μου. Το γράφω και δεν το πιστεύω. Πάω σπίτι μου! Πάω σπίτι μου!!! Μαμά, έρχομαι. Τα κατάφερα. Ζω, αναπνέω, περπατάω. ΖΩ..
Πόσες φορές αναρωτήθηκα αν θα τα καταφέρω μέσα σε αυτούς τους μήνες; Και τα κατάφερα! Είμαι ζωντανή.
Ακόμα και αυτήν την στιγμή, νομίζω ότι ονειρεύομαι. Πώς σκατά τα κατάφερα;
Αναπνέω χωρίς να λαχανιάζω, χωρίς να βήχω. Έχω να βήξω μέρες. Έχω νέους πνεύμονες.
Είχα το πείσμα, το θάρρος και την δύναμη, τους έπρηξα όλους (όπως λέει και μία ψυχΗ) και τα κατάφερα να ζήσω. Κατάφερα να κερδίσω μια μάχη μεγαλύτερη από εμένα, με ένα χαμόγελο στα χείλη και με όλη την τεράστια δύναμη μου.
Και εννοείται δεν είχα άλλη επιλογή. Θα μπορούσα να πεθάνω, προφανώς, αλλά είναι βαρετό μόνο που το σκέφτομαι. Και εγώ δεν έχω χρόνο για βαρετές καταστάσεις. Η ζωή είναι πανέμορφη όταν την ζεις.»
Best of Internet
