Η Σία Κοσιώνη έκανε μια ανάρτηση στο Facebook και τα είπε όλα. Τα ταξίδια με τρένο, αυτά που σημάδεψαν τη φοιτητική μας ζωή, δεν θα είναι ποτέ ξανά ξένοιαστα.
“Πάμε και όπου βγει” λοιπόν… Για εμάς τους πρώην φοιτητές του ΑΠΘ που φάγαμε για χρόνια το Αθήνα-Θεσσαλονίκη με το κουτάλι, αυτό ήταν το “τρένο μας”. Και ήμασταν χαρούμενοι όταν μπαίναμε στο “τρένο μας”. Πρώτα από όλα, γιατί ήμασταν στο “τρένο μας”, με τα άνετα καθίσματα, το κυλικείο, τα σούρτα φέρτα στα βαγόνια και όχι στο άβολο και σίγουρα λιγότερο ασφαλές ΚΤΕΛ, πράγμα που σήμαινε ότι οι γονείς μας είχαν χουβαρνταλίκια. Ήμασταν χαρούμενοι γιατί το “τρένο μας”, μάς γύριζε στις οικογένειές μας, στη θαλπωρή των σπιτιών μας, στο φαγητό της μαμάς μας. Ήμασταν ακόμη πιο χαρούμενοι, όμως, όταν μάς πήγαινε στις σχολές μας, όταν μας ταξίδευε προς το μέλλον μας, όταν μάς έβαζε στις ράγες της ζωής μας με την οποία ακόμη δεν είχαμε συστηθεί. Σκεφτείτε δε, τι ειρωνεία, ότι πάντα ανυπομονούσαμε να φτάσουμε στα Τέμπη για να χαζέψουμε το πιο όμορφο κομμάτι της διαδρομής. Το “τρένο μας” συμβόλιζε το πρώτο μας πέταγμα προς την ελευθερία. Κατά κάποιο τρόπο, όντως “πηγαίναμε και όπου βγει”… Αλλά “όπου βγει” αφότου φτάναμε στη Θεσσαλονίκη. Πονάμε και θρηνούμε σήμερα. Για όλα αυτά τα παιδιά που δεν θα καταφέρουν ποτέ να μάθουν πού θα τους βγάλει “το δικό τους τρένο”. Από όλους εμάς τους συνταξιδιώτες σας σε άλλο χρόνο, σε άλλη εποχή, καλό ταξίδι παιδιά…
Best of Internet
