Με μια λιτή ανακοίνωση η σελίδα του Ματθαίου Γιωσαφάτ στο Facebook σήμερα μας ενημέρωσε ότι ο μεγάλος δάσκαλος της ψυχανάλυσης απεβίωσε.
«Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ δεν είναι πια μαζί μας.
Το πνεύμα όμως, τα λόγια και το αποτύπωμα του πάνω σε χιλιάδες ανθρώπους θα είναι πάντα εδώ.
Αφιέρωσε τη ζωή του στην κατανόηση των άλλων και είχε σαν κίνητρο πάντα να βοηθήσει όσο περισσότερους μπορούσε με τη θεραπεία, τις διαλέξεις, τα βιβλία του…
Αφήνει πίσω του ένα έργο σημαντικό κ μια οικογένεια κ φίλους που νιώθουμε τυχεροί που τον είχαμε στη ζωή μας».
Δεν υπάρχει δημοσιογράφος που δεν έχει ασχοληθεί με τον Ματθαίο Γιωσαφάτ. Τα προβοκατόρικα βιβλία του, η απλή και απόλυτα κατανοητή του γλώσσα, η ενασχόλησή τους με θέματα σχέσεων, σεξουαλικότητας, ανδρών, γυναικών, μαμάδων, γάμου που όλοι μας έχουμε κατά καιρούς γράψει μας οδηγούσαν πάντα σε εκείνον. Τα βιβλία του που θα διαβάζουμε ξανά και ξανά είναι το
«Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια» «Να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί» και Γιατί ψυχανάλυση, κύριε Γιωσαφάτ;
Αυτά είναι μερικά λόγια του Ματθαίου Γιωσαφάτ από συνεντεύξεις του και αποσπάσματα από τα βιβλία του που δίνουν απαντήσεις σε πολλά «θέματά» μας!
Μεγαλώνουν τα παιδιά έχοντας την αντίληψη ότι το σεξ είναι βρόμικο και κακό. Ότι ο μόνος τρόπος επιτυχίας είναι να παντρευτείς, καθώς και ότι σε διαφορετική περίπτωση είσαι μια πόρνη.
Τον πρώτο χρόνο της ζωής του ένα μωρό πρέπει να λαμβάνει τα πάντα, όλα όσα επιθυμεί. Διαφορετικά, μένουν πληγές ανοιχτές.
Ο γάμος είναι μία από τις σημαντικότερες αιτίες της χρόνιας κατάθλιψης. Το 80% των ζευγαριών στην Ελλάδα δεν τα πάνε καλά, το 50% χωρίζουν, το 30% δεν χωρίζουν για κοινωνικο-οικονομικούς λόγους, το 20% είναι σε σχετικά καλό επίπεδο και μόνο το 5%-10% είναι πραγματικά ευτυχισμένοι.
Κάποια ομοφυλοφιλικά στοιχεία τα έχουμε όλοι μέσα μας λόγω ορμονών από τα δύο φύλα, αλλά και επειδή αγαπούσαμε εξίσου τη μητέρα και τον πατέρα μας. Σταδιακά, τα φυσιολογικά ομοφυλοφιλικά αισθήματα τα απωθούμε και ξαναζωντανεύουν στην ηλικία των 12-14 ετών.
Υπάρχει και ομοφυλοφιλία που μπορεί να είναι εν μέρει γονιδιακή και, φυσικά, υπάρχουν κι άλλες μορφές, που μπορεί να δημιουργηθούν μέσα στην οικογένεια.
Ο κεραυνοβόλος έρωτας κρατά από έναν μήνα ως ένα έτος. Όταν ακούτε άτομα να λένε στην αρχή της γνωριμίας τους με ένα άλλο πρόσωπο ότι «βρήκαν το άλλο τους μισό» καθώς και ότι «είσαι αυτό που περίμενα», να φεύγετε μακριά.
Υπάρχουν δύο είδη έρωτα: οι ενήλικοι ή ώριμοι έρωτες, που σχετίζονται με την αγάπη, και οι παλινδρομικοί έρωτες, που καλύπτουν ναρκισσιστικές ανάγκες.
Το κύριο στοιχείο ενός ρομαντικού έρωτα είναι η εξιδανίκευση. Η αγάπη που προσφέρουμε αγγίζει το τέλειο. Δεν χρειάζεται να κάνουμε σεξ με τον άλλον. Όταν επέλθει η οικειότητα, ψυχική και σωματική, βρισκόμαστε στην αρχή του τέλους. Όλα γκρεμίζονται και βλέπουμε τον άλλον όπως είναι και εκεί έρχεται η απογοήτευση.
Υπάρχει, βέβαια, και ο ομοιωματικός έρωτας, όταν βρίσκουμε κάποιον ή κάποια σαν εμάς, που είναι η καλύτερη μορφή και μπορεί να κρατήσει για μια ζωή. Όμως, ο τέλειος έρωτας δεν υπάρχει. Προβάλλουμε συνήθως τις δικές μας ανάγκες μέσα από την υποτιθέμενη αγάπη του άλλου.
Αν έχουμε προβλήματα και είμαστε ανώριμοι, που είναι οι περισσότεροι άνθρωποι, επιλέγουμε έναν σύντροφο εξίσου ανώριμο με εξίσου ίδια προβλήματα.
Έχετε σκεφτεί γιατί παραπονιόμαστε ότι τραβάμε μόνο προβληματικές περιπτώσεις στην ερωτική μας ζωή; Μήπως δεν φταίνε μόνο οι άλλοι; «Γιατί δεν τράβηξες κανέναν άλλο;» θα ρωτούσα εγώ. Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να ταιριάξουμε με κάποιον ωριμότερο ψυχικά από εμάς. Δεν θα συντονιστούμε.
Ευτυχία δεν υπάρχει, υπάρχουν στιγμές ευτυχίας. Όταν ερωτεύεσαι, ένα ωραίο ταξίδι, όταν κάνουμε σεξ, όταν γεννιέται ένα παιδί , όταν βλέπω τον εγγονό μου να μου χαμογελάει. Η γενικότερη ευτυχία είναι όταν έχεις καλές σχέσεις. Αυτός είναι και ο σκοπός μιας θεραπείας, Δεν υπάρχει κανείς απόλυτα ευτυχής, πρέπει να είναι ηλίθιος όσο υπάρχει ο ξαφνικός θάνατος, οι πόλεμοι, η φτώχεια, οι αρρώστιες.
Στην πρώτη επαφή δεν ξέρουμε τίποτα για τον άλλο, όσο προχωρά η επαφή όμως αρχίζει η απο-εξιδανίκευση.
Όταν έχουμε μια καλή μαμά και περάσουμε καλά, μαθαίνουμε να συγχωρούμε και τα ελαττώματά της, όπως ένας ώριμος άνθρωπος. Αποδεχόμαστε λοιπόν και τα ελαττώματα του συντρόφου μας και φτιάχνουμε μια καλή σχέση
Τα προβλήματα της πρώτης μας σχέσης με τη μητέρα δημιουργούν και τους προβληματικούς έρωτες. Περιμένεις τότε όχι μόνο να βρεις μια κανονική γυναίκα, έναν κανονικό άντρα, αλλά ένα σύντροφο που θα την αντικαταστήσει σε καλύτερη έκδοση, θέλεις την επιθυμητή μητέρα. Αυτό δημιουργεί τον έρωτα, τον πιο παθιασμένο. Όχι όμως τον πραγματικό έρωτα.
Χωρίς σεξ δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη.
Ο πρώτος έρωτας είναι με τη μάνα μας. Αν η μάνα μου δεν ήξερε να είναι καλή μητέρα, ψάχνω να βρω μια καλή μητέρα, να με αγαπάει. Ο τρελός έρωτας δεν έχει σχέση με την αγάπη και τον γάμο, και τότε συνιστώ οι άνθρωποι να μην παντρεύονται. Έντονα ερωτεύονται οι πιο ανώριμοι – αυτά που δεν πήραν από τη μητέρα τους στην αρχή, τα αναζητούν μετά μια ζωή.
Αυτό που επιδιώκουμε όλοι είναι να φτιάξουμε ένα ζευγάρι όπως των γονιών μας, αναζητούμε κάποιον σαν τη μάνα μας, ή τον πατέρα μας, όπως θα τους θέλαμε, κι όταν δεν είναι, και βλέπουμε πως δεν μπορούμε και να τους αλλάξουμε, παθαίνουμε κατάθλιψη. Όσο πιο δύσκολα ήταν τα πρώτα 5 χρόνια, μετά επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη, βρίσκουμε έναν άντρα, μια γυναίκα, χωρίζουμε και επιλέγουμε έναν ίδιο.
Το βασικό πρόβλημα στη ζωή είναι ότι χρειαζόμαστε να ακουμπάμε το χέρι κάποιου και να μας νοιάζεται και να τον νοιαζόμαστε κι εμείς, να μας προστατεύει, να μας αγαπάει και να τον αγαπάμε, να μας κάνει να νιώθουμε ότι αξίζουμε.
Οι ανάγκες μας δεν είναι πάντα αυτές που νομίζουμε, όπως βέβαια δεν είναι κι οι ανάγκες του άλλου αυτές που νομίζουμε. Αυτό είναι μια προβολή δικιά μας. Φανταζόμαστε.
Διάβασε ακόμη: Αλήθεια, τα αγόρια διαλέγουν γυναίκες που μοιάζουν στη μαμά τους;
Best of Internet
