Τις τελευταίες μέρες, τον γύρο του διαδικτύου – καλά του Instagram – κάνει μια δήλωση της Sarah Jessica Parker, με την ηθοποιό να βροντοφωνάζει πως: «Ξέρω πώς δείχνω. Δεν έχω άλλη επιλογή. Τι να κάνω; Να σταματήσω να γερνάω;».
Κι έχει δίκιο. Θα ήταν κάπως γελοίο – στην καλύτερη των περιπτώσεων – να περιμέναμε μια βαλσαμωμένη εκδοχή της Carrie Bradshaw, αν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι αυτή έζησε πριν από περίπου τριάντα χρόνια. Κι η Carrie έχει αλλάξει κι η Νέα Υόρκη κι εμείς μαζί τους. Κι όσο κι αν μας αρέσει να αναμασούμε τα λόγια της σαν ιερό ευαγγέλιο – κρίνομαι ένοχος από πρώτο χέρι – κι αυτά ίσως να μην έχουν πια θέση σήμερα.
Κι όχι αυτό δεν είναι ένα κείμενο κατά του ηλικιακού ρατσισμού, θα ήταν αστείο να σας μιλήσω για κάτι τέτοιο. Απέχω αρκετά από την ηλικία που θα μου επέτρεπε να σταθώ έτσι απέναντι στα πράγματα. Γι’ αυτό και παίρνω θέση στην άλλη όχθη του προβλήματος. Στην όχθη των παιδιών που μεγάλωσαν με τις διδαχές αυτών των γυναικών ή έστω άλλων γυναικών, που είχαν ήδη διδαχθεί από αυτές.
Τις προάλλες, όσο ετοιμαζόμασταν για μια βραδινή Σαββατιάτικη έξοδο και καθώς αυτό το βράδυ φάνταζε ήδη μεγάλο και ατελείωτο, μια φίλη είχε την ιδέα να βάλουμε να παίζει στην τηλεόραση το Sex and the city. Κι ενώ οι υπόλοιποι της παρέας υποτίθεται πως θα δουλεύαμε και απλά θα χαζεύαμε έτσι στα κλεφτά μια δυο σκηνές, καταλήξαμε να κλείνουμε τα λάπτοπ στα πόδια μας και κάθε δύο δευτερόλεπτα να φωνάζουμε: «Α, εγώ!» ή το εξίσου σύνηθες «Μαλάκα, εμείς είμαστε! Να κοίτα». Και πράγματι, κοίταξα και είδα τον εαυτό μου στην Carrie και τους φίλους μου στις άλλες τρεις της παρέας, όπως κι άλλοι τόσοι πριν από εμάς. Disclaimer: αν δεν μας επέτρεπε να ταυτιστούμε δεν θα έκανε ποτέ την επιτυχία που έκανε.
Και το βράδυ ήρθε. Το ίδιο και το πάρτι που περιμέναμε κι εμείς ανηπαρηγάγαμε κάθε ατάκα που είχαμε δει. Το επόμενο βράδυ, σε μία άλλη παρέα, έπεσε πάλι το θέμα της σειράς και μία από τις φίλες μου άρχισε να εξεγείρεται. «Ναι, ωραία όλα αυτά. Κι εγώ θέλω να ταυτίζομαι με την Carrie και ενίοτε το κάνω. Αλλά γιατί κανείς δεν μιλάει για το πόσο προβληματικό ήταν να μεγαλώνουμε με γυναίκες σαν κι αυτές; Όχι στην τηλεόραση, αλλά μέσα στα ίδια μας τα σπίτια. Γιατί εμένα η μάνα μου στοίβαζε σε κάθε γωνία του σπιτιού τις Vogue και μου έλεγε να μην τρώω γιατί δεν θα έχω σωστές αναλογίες. Και κοίτα αυτή. Και κοίτα κι εκείνη. Και τι σωματάρα που έχει η άτιμη η Carrie. Πλησιάζω τα τριάντα κι ακόμη ζηλεύω το σώμα της. Κι όταν έφτασα να έχω ανορεξικά επεισόδια, η ίδια αυτή γυναίκα, η μάνα μου, μου έλεγε «γιατί δεν τρως βρε παιδάκι μου;». Πώς να φάω ρε μάνα; Πώς να μπορέσω να είμαι οτιδήποτε άλλο, όταν με μεγάλωσες έτσι;».
Το ερωτηματικό μεγάλωνε και η ιστορία πέρασε από στόμα σε στόμα, από καναπέ σε καναπέ, από τσιγάρο σε τσιγάρο και από ποτό σε ποτό. Η ιστορία μεγάλωνε όπως και οι απορίες μας. Είμαστε όλοι παιδιά αυτών των γυναικών – με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Μεγαλώσαμε με αυτές τις ιδέες περί έρωτα, περί σώματος, περί μόδας, περί ιδανικών. Και σήμερα, που υποτίθεται πως αντιδρούμε στα πάντα, καθόμαστε σε σαλόνια και μπαρ και παίζουμε τις ζωές τους, στερώντας τους τη δυνατότητα να μεγαλώσουν και στερώντας την κατ’ επέκταση και σ’ εμάς. Γι’ αυτό μας ενοχλεί που η Carrie μεγάλωσε. Γιατί μεγαλώσαμε κι εμείς. Κι επειδή δεν μεγαλώσαμε όπως θέλουμε, ας μεγαλώσουμε τώρα – αυτό μας λέει άλλωστε κι η Carrie (κλείσιμο ματιού, μπλινκ).
Διαβάστε επίσης:
Ρωτήσαμε κι εσείς απαντήσατε: Οι πιο άβολες στιγμές στο σεξ
Best of Internet
