Βάσω Λασκαράκη: ο γάμος με τον Λευτέρη Σουλτάτο, η κόρη της και η δημόσια κριτική

Ταλαντούχα ηθοποιός, υπερήφανη μητέρα, ευτυχισμένη γυναίκα. Η Βάσω Λασκαράκη μιλά σπάνια, προσέχει πάντα το δημόσιο λόγο της, είναι μια πολύ ευγενική φυσιογνωμία, ενώ στα social media, και συγκεκριμένα στο instagram, έχει έναν από τους πιο ισχυρούς λογαριασμούς. Με αφορμή τη συμμετοχή της στο σίριαλ της ΕΡΤ με τίτλο «Σε ξένα χέρια», μίλησε στο περιοδικό HELLO! και τη Μαρία Κολλιάτσα για τη δημόσια τηλεόραση, την προσωπική της ζωή αλλά και για το νέο επαγγελματικό της βήμα.

Είσαι από τις ηθοποιούς που μένουν και επιμένουν στη δημόσια τηλεόραση, η οποία έχει κάνει μια αξιόλογη στροφή με πολύ ωραίες σειρές δίνοντας τη δυνατότητα στους τηλεθεατές να γνωρίσουν την ΕΡΤ και ως κανάλι μυθοπλασίας. Ξαφνικά έχουμε μια δημόσια τηλεόραση που είναι πολύ καλή και ανταγωνιστική. Πώς αντιλαμβάνεσαι εσύ αυτή την προσπάθεια;

Η παραγωγή της σειράς «Σε ξένα χέρια», στην οποία συμμετέχω, είναι του Γιάννη Καραγιάννη, δεν είναι μια εσωτερική παραγωγή της ΕΡΤ. Ωστόσο χαίρομαι που επιτέλους η δημόσια τηλεόραση κάνει μυθοπλασία γιατί, μεταξύ άλλων, έχει απορροφήσει πολύ κόσμο, τεχνικούς και ηθοποιούς. Μέχρι τώρα έχουν βγει στον αέρα έξι-επτά παραγωγές και συνεχίζουν να βγαίνουν. Αυτό είναι πολύ καλό για τον κλάδο μας, ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει πληγεί, όπως και άλλοι κλάδοι βέβαια. Στη δική μας τη δουλειά, όμως, υπήρξαν πολλοί τεχνικοί που αναγκάστηκαν να αλλάξουν επάγγελμα. Δεν νοείται δημόσια τηλεόραση που δεν παράγει προϊόντα μυθοπλασίας, οπότε, ναι, είμαι χαρούμενη που αυτό πλέον συμβαίνει.

Είναι σημαντικό για έναν ηθοποιό να έχει δουλειά, και μάλιστα σε μια καλή σειρά. Παίζει όμως ρόλο αν αυτή θα προβάλλεται σε κανάλι που θα έχει μεγαλύτερη τηλεθέαση ή σε κάποιο με όχι και τόσο μεγάλη;

Ίσως παλαιότερα αυτό να με απασχολούσε περισσότερο. Με τον καιρό, όμως, έχω μάθει να μη στέκομαι εκεί. Φυσικά και θέλω να βρίσκομαι σε μια δουλειά όπου θα αισθάνομαι εγώ πρωτίστως καλά και που θα έχει απήχηση στον κόσμο. Βέβαια, τώρα πια που δεν μπορούμε να μετρήσουμε κανονικά την τηλεθέαση, γιατί υπάρχουν οι πλατφόρμες και το ERTFLIX και μπορεί κάποιος να αναζητήσει το επεισόδιο στο internet, δεν μπορούμε να είμαστε και σίγουροι. Την απήχηση που έχει ένα σίριαλ στο κοινό τη διαπιστώνουμε από το πώς αντιδρά ο κόσμος όταν μας συναντά. Τις σειρές τις βλέπουν όλοι, αλλά όχι απαραίτητα στην τηλεόραση.

Πρόσφατα ξεκίνησες κάτι καινούριο επιχειρηματικά. Θέλεις να μας πεις δυο λόγια;

Έχω ξεκινήσει μια δική μου εταιρεία που έχει να κάνει με αρώματα. Στην πραγματικότητα, αυτό το εγχείρημα το είχα αρχίσει πριν από τρία χρόνια, αλλά μεσολάβησε η πανδημία και, επειδή τα περισσότερα από τα προϊόντα έπρεπε να παραχθούν στο εξωτερικό, η επικοινωνία ήταν πολύ δύσκολη. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, όμως, εγώ και η ομάδα μου δουλέψαμε εντατικά και κατορθώσαμε να το φέρουμε εις πέρας, με πάρα πολλές δυσκολίες. Όταν έφτασε η στιγμή να πάρω τα αρώματα στα χέρια μου, τα δάκρυά μου έτρεχαν από ανακούφιση. Ναι, κουράστηκα πολύ, πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί έμπλεξα σε αυτή την ιστορία, ξόδεψα πολλά, αλλά τα κατάφερα, κι αυτό με έκανε πολύ υπερήφανη.

Γιατί επέλεξες να δημιουργήσεις ένα άρωμα;

Δεν ξέρω, ίσως γιατί έχω θέμα με τις μυρωδιές. Οι παιδικές μου αναμνήσεις είναι συνδεδεμένες με μυρωδιές, είτε αυτές προέρχονταν από τηγανητές πατάτες –θυμάμαι τη γιαγιά μου να τηγανίζει– είτε αναδίδονταν από τα ρούχα που έπλενε η μητέρα μου. Σύμφωνα με την ψυχολογία, οι πιο δυνατές αναμνήσεις μας πηγάζουν από τις μυρωδιές. Τους ανθρώπους τούς θυμάμαι από το άρωμα που φορούν, ενώ και στα φαγητά και τα αρώματα μπορώ πολύ εύκολα να διακρίνω τα συστατικά. Προς αυτή την κατεύθυνση με οδήγησε κυρίως ο Λευτέρης (σ.σ. ο σύζυγός της, ο σεφ Λευτέρης Σουλτάτος). Μου είπε ότι μπορώ να το κάνω, πίστεψε σε μένα πριν από μένα και με στήριξε πολύ.

Στα social media είσαι πολύ ενεργή. Η επαφή με τον κόσμο σε φοβίζει, σε προβληματίζει; Γιατί από εκεί όπου ήταν όλα όμορφα και ωραία, ξαφνικά υπάρχει πολλή ένταση, οι haters εμφανίζονται παντού.

Διανύουμε δύσκολες, πολύ άγριες εποχές, και τα συναισθήματα που βγαίνουν είναι ανάλογα. Με την ίδια ταχύτητα που εξελίσσεται η ζωή μας αυτή την περίοδο βγαίνουν προς τα έξω και τα συναισθήματα, πολύ άγρια, πολύ βίαια και πολύ γρήγορα εναλλασσόμενα. Πολύ γρήγορα δηλαδή περνάμε από την αποθέωση στην καταβαράθρωση ενός ανθρώπου. Ο κόσμος είναι πολύ αυστηρός στα λάθη, δεν συγχωρεί συμπεριφορές – και δεν είναι υποχρεωμένος να το κάνει. Εμένα αυτό που με τρομάζει είναι πόσο αδηφάγοι έχουμε γίνει και περιμένουμε ο ένας τον άλλο στη γωνία. Αυτό συμβαίνει επειδή τα γεγονότα μάς έχουν κάνει να μην έχουμε εμπιστοσύνη πουθενά και σε τίποτα.

Εσύ, όταν πρόκειται να σχολιάσεις κάτι, το κάνεις με ευκολία;

Εξαρτάται από το σχολιασμό. Αν πρόκειται να σχολιάσω κάποιο φίλο μου, θα το κάνω κατ’ ιδίαν και όχι δημόσια, στα social media. Αν μου αρέσει μια φωτογραφία που έχει ανεβάσει μια συνάδελφος, θα κάνω like, καρδούλες, ή θα της γράψω κάτι όμορφο. Αν θέλω όμως να της πω ότι κάτι με προβλημάτισε, θα την πάρω ένα τηλέφωνο. Δεν θα κάνω δημόσια κριτική. Ανθρώπους που δεν γνωρίζω δεν τους κρίνω με ευκολία. Όλοι έχουμε τις δύσκολες και τις εύκολες πλευρές μας, τα προβλήματά μας, τις ωραίες μας στιγμές. Είναι λάθος να σχηματίζουμε άποψη αποκλειστικά από τα social media. Κανείς δεν γνωρίζει τι περνά ο κάθε άνθρωπος στο σπίτι του.

Σου έκανα αυτή την ερώτηση γιατί πρόσφατα προέκυψε ένα μπέρδεμα με μια πολύ ωραία φωτογραφία που ανέβασες, η οποία σχολιάστηκε και έγινε viral, αλλά εσύ προσπάθησες να κρατήσεις τις ισορροπίες.

Πάντα κρατώ τις ισορροπίες. Δεν έχω κάτι να σχολιάσω δημόσια. Δεν μου αρέσουν τα λαϊκά δικαστήρια και δεν θέλω να δώσω συνέχεια, δεν θέλω να ασχοληθώ, γιατί δεν έχει κανένα νόημα. Πρόσφατα κάναμε αυτήν τη συζήτηση με τον Γιώργο Λιάγκα, όταν είχα πάει στο «Πρωινό». Του είπα ότι δεν μπορούν να λέγονται όλα δημόσια. Κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται, άλλα όχι και ορισμένα δεν αφορούν και κανέναν. Ας μη γινόμαστε όλοι δημόσιοι κατήγοροι.

Ως γυναίκα και μητέρα μιας κόρης, πώς εισπράττεις όλα αυτά με τις κακοποιητικές συμπεριφορές που βγαίνουν στη δημοσιότητα τελευταία; Υπήρχαν πάντα ή ξαφνικά βλέπουμε όλοι ένα κακό όνειρο;

Υπήρχαν πάντα, αλλά πια ζούμε στην εποχή της υπερέκθεσης. Είναι το καλό που έφεραν στη ζωή μας τα ΜΜΕ και τα social media – βγήκαν πράγματα προς τα έξω, μπόρεσαν γυναίκες ή ομάδες ανθρώπων που έχουν υποστεί βία να συσπειρωθούν και να γίνουν πιο δυνατοί για να μιλήσουν. Επίσης, με την καραντίνα νιώσαμε όλοι ίσοι και όμοιοι, ειδικά στην πρώτη, κατά την οποία κλειστήκαμε στα σπίτια μας και δεν ξέραμε τι μας περίμενε. Όταν το αισθανθείς αυτό, ότι όλοι είμαστε το ίδιο, τότε βρίσκεις το θάρρος να μιλήσεις.

Διάβασε τη συνέχεια της συνέντευξης στο Hello.gr