Ο Κωστής Μαραβέγιας ζητάει το παραμύθι από τους ανθρώπους και αγαπάει από υπαρξιακή ανάγκη

Ο Κωστής Μαραβέγιας έχει μια σπάνια και αδιαπραγμάτευτη καθαρότητα, που αντανακλάται στον τρόπο που ζει, που αγαπά, που δημιουργεί. Είναι ο άνθρωπος που θες να έχεις φίλο, σύντροφο, συνεργάτη, που μπορεί να σε πάει «στο διάστημα, εκεί που ο χρόνος δε θα αλλάξει και εσύ θα είσαι εντάξει».

Φωτεινός, ρομαντικός, δοτικός, αλτρουιστής, ο Κωστής Μαραβέγιας είναι ο παιδικός ήρωας της ενήλικης ζωής μου. Ουσιαστικά ευαίσθητος και βαθιά ειλικρινής, έχει επιλέξει να ζει με τρόπο ανθρωποκεντρικό, μακριά από νόρμες και κλισέ που ποτέ δεν τον εξέφρασαν και ποτέ δε θα τον καθορίσουν.

Παίζει μουσική γιατί αυτός είναι ο τρόπος του να επιστρέφει στο «παιδικό δωμάτιο», δημιουργώντας τον δικό του πολύχρωμο γαλαξία, μια εύθραυστη μα και μοναδικά πρωτόγνωρη συνθήκη μεταξύ πραγματικότητας και ιδεατού. Εξάλλου, όλοι έχουμε ανάγκη από λίγο παραμύθι και ο Κωστής Μαραβέγιας υπογράφει το μουσικό χαλί.

«Η μουσική είναι πάντα επιστροφή στο παιδικό δωμάτιο». Τι άλλο σε γυρνάει εκεί;

Προσπαθώ να με γυρνάνε κι άλλα πράγματα όπως για παράδειγμα η επαφή με τη φύση, με το καλοκαίρι, με φίλους καλούς. Ακόμα και όταν πάω να δω τους γονείς μου ας πούμε, μια φορά την εβδομάδα, κάτι μου βγάζει πάλι από παιδικό δωμάτιο. Είναι πολύ ιδιαίτερο το πόσο αυτή η ηλικία μας ακολουθεί για πάντα. Και οι ψυχαναλυτές και οι ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι είναι βασική ηλικία για το πώς διαμορφώνεται ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου. 

-Κάποιοι δεν την ξεπερνούν ποτέ…

Επίσης, ναι. Αυτό δεν είναι καλό γιατί γίνεται κάπως παλιμπαιδισμός, αλλά το να ανακαλύπτεις την παιδικότητα και να την ανακαλείς είναι πολύ όμορφο και για εμένα είναι κάπως και η νοστιμιά της ζωής, γιατί όλα είναι πολύ σοβαρά και περίεργα. Η απώλεια, οι ματαιώσεις, η διάψευση προσδοκιών, δεν είναι εύκολη αυτή η ζωή. Όποτε μπορείς και ανακαλείς αυτή την παιδικότητα, σου φέρνει πρώτα από όλα τη χαρά της ανακάλυψης και την αθωότητα, το δόσιμο το συναισθηματικό που για εμένα είναι πολύ σημαντικό. 

-Έχεις ωραίες παιδικές αναμνήσεις;

Ναι, γιατί ήμουν τυχερός, μεγάλωσα στο Αγρίνιο, οπότε υπήρχε άπλα, υπήρχε χώρος πολύς βασικά, αν και κατά καιρούς παίζαμε λίγο ξύλο με τους ταξιτζήδες, όπου παίζαμε μπάλα και η μπάλα πήγαινε στα ταξί και αυτοί νευρίαζαν, αλλά όταν απομακρυνόμασταν έστω και λίγο από την πόλη που έμενα, υπήρχε πάρα πολλή φύση και εξοχή. Υπήρχαν λίμνες, υπήρχε η Λευκάδα, έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις. 

-Πες μου μία που σου έρχεται πολύ έντονα;

Είναι σούρουπο στη Λευκάδα όπου είμαι με τους παιδικούς μου φίλους εκεί και ξέρω ότι πρέπει να γυρίσω σπίτι, αλλά το σπίτι είναι 30 μέτρα μακριά πάνω από την ταβέρνα του Πανταζή. Όταν πηγαίνω λοιπόν στην Λευκάδα, ανακαλώ πάντα αυτή τη στιγμή και προσπαθώ να συνδεθώ με το τότε, σε αντίθεση με τις αλλαγές που έχει υποστεί αυτός ο τόπος. Και νομίζω ότι το καταφέρνω, με έναν διαλογιστικό τρόπο να πάω εκεί, να αισθανθώ μια αγαλλίαση, μια ψυχική ανάταση.

-Τι σε συνδέει με αυτό το αγόρι;

Η χαρά της ανακάλυψης του κόσμου και για αυτά που θα έρθουν. Όταν είσαι σε αυτή την ηλικία μόνο περιμένεις να συμβούν πράγματα. Περιμένεις να πας σχολείο να συναντήσεις τους φίλους σου, μεγαλώνοντας να ερωτευτείς, να ταξιδέψεις, να μάθεις ξένες γλώσσες, να επικοινωνήσεις με άλλους ανθρώπους, να παίξεις μουσικές είναι όλα μπροστά σου. Το θέμα είναι πως όταν περνάνε τα χρόνια και αυτά τα έχεις κατακτήσει κάπως, γιατί τα έχεις γευτεί και τα έχεις σαν εμπειρία πρόσφατη, να βρεις τον τρόπο να συνεχίσεις να έχεις αυτή χαρά για ανακάλυψη. Αυτό είναι το δύσκολο. 

-Άρα εσύ από την παιδικότητα σου έχεις κρατήσει αυτό, ότι θες να ανακαλύπτεις ακόμα τον κόσμο;

Ναι, εννοείται θέλω να ανακαλύπτω και να αισθανθώ ότι η γνώση δεν έχει σταματήσει.

-Ο έρωτας;

Καμία σχέση ο έρωτας στη νιότη την πρώτη, με τον έρωτα στη νιότη την περασμένη, γιατί η νιότη έχει φύγει (γελάει). Αποτυπώνεται με πολύ διαφορετικό τρόπο, αποτυπώνεται και σε περισσότερες σχέσεις εκτός από μόνο έναν σύντροφο. Ερωτική σχέση υπάρχει πια και σε αυτό που κάνεις και στη μουσική και στο σινεμά και στο δημιουργικό σου κομμάτι. Αλλά αυτό είναι ο έρωτας, η ενέργεια, που είναι πολύ σαρωτική, που έρχεται χωρίς να καταλαβαίνεις για ποιον λόγο και θέλεις πολύ να συνδεθείς με κάτι, με έναν άνθρωπο, με μια κατάσταση, καμιά φορά και με λάθος πράγματα – δεν είναι πάντα θετικό. Αλλά αν ξέρεις ότι θα συνδεθείς με πράγματα που αξίζουν και σε γεμίζουν ψυχικά, αυτό είναι για εμένα η ύψιστη ερωτική στιγμή. 

-Στις γυναίκες τι ερωτεύεσαι;

Εγώ αυτό που ερωτεύομαι στους ανθρώπους – και δεν έχει να κάνει μόνο με τις ερωτικές σχέσεις – είναι καταρχάς η καθαρότητα τους στο πώς βλέπουν τα πράγματα, πώς επικοινωνούν, αν πιστεύουν στη δικαιοσύνη, στην ελευθερία και στα δικαιώματα των ανθρώπων, είναι πράγματα θεμελιώδη τα οποία δεν είναι μόνο αν θα τα έχει η σύζυγος μου, ο κολλητός μου ή ο συνεργάτης μου… 

-Πότε ενηλικιώθηκες;

Νομίζω ότι ενηλικιώθηκα περίεργα με την πρώτη απώλεια που είχα στη ζωή μου, που ήταν ένας φίλος μου και μετά ήρθε άλλη μία.

-Από το Αγρίνιο;

Ναι, εκεί ενηλικιώθηκα με έναν σκληρό και ανεξήγητο για εμένα τρόπο, δεν μπορούσα να εξηγήσω γιατί συμβαίνει αυτό και εκεί φιλοσόφησα τη ζωή και τι περιμένω από τους ανθρώπους που θα συναντήσω. Και στο τραγούδι «Ξεχασμένη ενηλικίωση» με έναν τρόπο σαρκαστικό λέω ότι «ενηλικιώθηκα τώρα, σαν χθες» αλλά η πραγματική ενηλικίωση συνέβη τότε. 

-Εισπράττω ότι είσαι ένας πολύ συναισθηματικός άνθρωπος. Βιώνεις έντονα τα συναισθήματα σου;

Ναι, τα βιώνω, αν και η εκλογίκευση και η επεξεργασία, η νοητική πια, είναι πολύ πιο έντονη από ό,τι παλιά. Δηλαδή τώρα θα ακούσω κάτι που θα με θυμώσει, θα με κάνει να αισθανθώ αδικία ή και κάτι που θα με χαροποιήσει ιδιαιτέρως, αλλά θα πάρω μια ανάσα και θα δράσω όχι εν θερμώ αλλά πιο ψύχραιμα. Δηλαδή θα το εξετάσω λίγο το θέμα. Παλιά δε γινόταν, έπεφτα με τα μούτρα παντού. 

-Θεωρείς όμως ότι διαχειρίζεσαι τα συναισθήματα σου;

Όταν είσαι στη σκηνή δε διαχειρίζεσαι τίποτα, εξαρτάται την κατάσταση. Στη σκηνή πρέπει να μην διαχειρίζεσαι τα συναισθήματα σου και να αφήνεσαι να επικοινωνείς με τη μουσική για να αισθανθείς πρώτα εσύ καλά και έπειτα αυτό που κάνεις να έχει ένα αντίκτυπο. Γιατί η σκηνή, όταν κάνεις μια συναυλία δεν είναι μια συζήτηση όπως κάνουμε τώρα, είναι ένας διάλογος που υπερβαίνει την εγκεφαλική επεξεργασία και υπερβαίνει και μας, μας κάνει να είμαστε κοινωνοί κάποιου πράγματος που δεν μπορούμε να περιγράψουμε με λόγια. 

Διάβασε τη συνέχεια στο Provocateur.gr