Αλεξάνδρα Σταματοπούλου: Η παραολυμπιονίκης μας διηγήθηκε τη δυνατή της ιστορία

Δώσαμε το ραντεβού μας στο Σύνταγμα. Ήθελα αυτή η συνέντευξη να γίνει δια ζώσης αφενός για να δω από κοντά τις προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσει ένα άτομο ΑΜΕΑ για να πιει έναν καφέ και αφετέρου γιατί θαυμάζω πολύ την Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, αθλήτρια κολύμβησης και παραολυμπιονίκη! Η Αλεξάνδρα, πριν από λίγα χρόνια διαγνώσθηκε με stiff-person syndrome και το ταξίδι που της επεφύλασσε η ζωή δεν ήταν απλό, αλλά γεμάτο αντιξοότητες και δυσκολίες σε κάθε φάση του. Τα κατάφερε όμως γιατί είχε θέληση, δύναμη και πολλή ζωή μέσα της.

Για τη συνέντευξή μας πήγαμε στο καφέ γνωστού πολυκαταστήματος που ήταν από τα μόνα με πρόσβαση για καροτσάκι.

Λίγοι άνθρωποι μπορούν να πουν ότι είναι μέρος της ιστορίας και η Αλεξάνδρα είναι ένας από αυτούς. Γεννήθηκε στη Ρουμανία και μετά το Τσέρνομπιλ εξαιτίας τη φτώχειας και του πανικού δόθηκε από τους γονείς της για υιοθεσία μαζί με δύο από τα αδέρφια της. “Έχω έρθει από μια χώρα δίπλα στο Τσέρνομπιλ. Τότε είχαμε κομμουνιστικό καθεστώς. Κανείς δεν είχε χρήματα- ούτε οι πλούσιοι, ούτε οι φτωχοί. Υπήρχαν άνθρωποι που γεννούσαν παιδιά και δεν είχαν πως να τα αναθρέψουν. Έτσι τα δίνανε για υιοθεσία σε ιδρύματα. Εκείνη τη χρονιά ήταν η σειρά μου.”

Ήρθε στην Ελλάδα για μια καινούργια καλύτερη ζωή. “Θυμάμαι πως ζούσαμε μια επαναλαμβανόμενη κατάσταση. Ήμουν 5 ετών τότε. Τη μετάβαση επίσης τη θυμάμαι. Είχα χαρεί πάρα πολύ! Υπήρχε μια εσωτερική ένταση: από τη μία η χαρά μου κι από την άλλη η αμφιβολία αν θα μείνω στη νέα μου ζωή ή αν θα επιστρέψω πίσω στη χώρα και στην κατάσταση που ήμουν.

Ξαφνικά το ότι έφευγα από το πρόγραμμά μου με σόκαρε. Σαν παιδάκι αισθανόμουν ότι πάω κάπου καλά! Αλλά ποτέ δεν ξέρεις για πόσο διάστημα ή για ποιο λόγο σε επέλεξαν. Κι επειδή δεν μπορούσα να μιλήσω για να μπορέσω να καταλάβω τι γίνεται, φοβόμουν μήπως με στείλουν πίσω –  δεν φοβόμουν για τη νέα μου ζωή στην Ελλάδα”.

Κάπως έτσι ένα μικρό παιδί που δεν ήξερε ούτε τη γλώσσα ούτε τι το περιμένει, ήρθε σε μια ξένη χώρα, με σκοπό να ενταχθεί σε μια νέα οικογένεια, σε μια νέα ζωή. Και τελικά έμεινε στη χώρα και έχτισε εδώ τη νέα της ζωή.

Τα σχολικά χρόνια

Η σχολική ζωή της Αλεξάνδρας δεν ήταν εύκολη γιατί ήταν το ανοιχτόχρωμο παιδί, το “ξένο”. “Τα πρώτα χρόνια δεν καταλάβαινα ότι μου έκαναν bullying. Ήμουν ξένη, ανοιχτόχρωμη κι έρχονταν τα πιτσιρίκια και με φώναζαν “πρόεδρο της Αλβανίας”, “Μπερίσα”…. Μου έπαιρναν τα πράγματα κι εγώ τους κυνηγούσα, το εκλάμβανα σαν παιχνίδι.

Μετά, στο γυμνάσιο, όλο αυτό πήγε σε άλλο level, δεν ήταν παιχνίδι πια. Υπέστην λεκτική επίθεση και ξυλοδαρμό, πολύ ξύλο από συμμαθητές μου. Φαινόμουν αλλοδαπή και αλλοδαπός σήμαινε ξύλο. Το ότι άλλαξα σχολείο μετά την εκδήλωση της πάθησής μου με βοήθησε. Ο γονιός δυσκολεύεται να συνειδητοποιήσει ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει στο παιδί του. Γι’ αυτό πάντα λέω: Αν έχεις κάποιον κολλητό ή κάποιον κοντινό ΜΙΛΑ. Μερικές φορές πιστεύω ότι η λεκτική βία ίσως είναι χειρότερη. Στη σωματική το κακό γίνεται μία κι έξω, στη λεκτική τσούζει, μπαίνει μέσα σου και χαράζει την καρδιά σου“.

Στα 14 της εκδηλώθηκαν τα πρώτα συμπτώματα της πάθησής της. Ως έφηβη δεν μπορούσε ακριβώς να καταλάβει τι γινόταν γιατί στην εφηβεία μας όλοι αισθανόμαστε αλώβητοι. “Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι το να μη βαδίζεις τόσο σωστά, το να μουδιάζουν τα χέρια σου ήταν περίεργο. Θεωρούσα ότι όλα ήταν στο μυαλό μου. Παρόλα αυτά, το είπα στη μητέρα μου και οι γονείς μου με πήγαν σε πολλούς γιατρούς.

Εκείνοι δεν μπορούσαν να βρουν τι έχω. Μάλιστα πολλοί πίστευαν ότι έπρεπε να συμβουλευτώ κάποιον ψυχολόγο. Έτσι σταμάτησα να λέω τα συμπτώματά μου. Έλαβα κορτιζόνη, η οποία καλύπτει τα συμπτώματα. Φυσικά όταν τη σταματούσα τα συμπτώματα επέστρεφαν στο δεκαπλάσιο. Όταν αρρώστησα εγώ δεν υπήρχε έγκαιρη διάγνωση. Τώρα θεωρώ ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει. Μετά από καιρό έστειλαν τις αιματολογικές μου εξετάσεις στο εξωτερικό και εκεί βρήκαν τι έχω βάσει συμπτωμάτων. Αυτό έγινε το 2010″.

Το 2011, η Αλεξάνδρα λύγισε – την πήρε από κάτω. “Έπιασα πάτο… Εκεί που είσαι 18-20 κι έχεις ξεκινήσει να κάνεις πράγματα και να ανεξαρτητοποιείσαι, πας στην αντίπερα όχθη: είσαι απόλυτα εξαρτημένος, κυρίως από τους γονείς σου! Είναι ένα σκληρό πισωγύρισμα που δεν ήθελα. Ήθελα να αποδείξω ότι δε μου συμβαίνει. Είχα πάρει σιδερένιους νάρθηκες και περπατούσα. Άρχισα να μη βγαίνω από το σπίτι. Η χώρα μας δεν έχει υποδομές και δεν με παρότρυνε η εικόνα…  Με τρόμαζε το πού θα φτάσει η πάθησή μου. Δεν ήθελα να είμαι ανίκανη στα πάντα. Ήθελα έστω να χρησιμοποιώ τα χέρια μου. Ήταν τεράστιο σοκ και η εικόνα που έβλεπα. Ήθελα να ανταπεξέλθω”.

Από τη θεραπευτική κολύμβηση στο Ολυμπιακό μετάλλιο.

“Τότε είπα  στον εαυτό μου “ως εδώ! Κάτι πρέπει να κάνεις στη ζωή σου”. Ξεκίνησα τη θεραπευτική κολύμβηση από προτροπή των γιατρών γιατί είχαν ατροφήσει οι μύες. Δεν μου άρεσε πολύ. Ήμουν σαν το ψάρι έξω από το νερό. Μου άρεσε όμως το ότι βελτιωνόμουν. Ο προπονητής με ρώτησε κάποια στιγμή αν ήθελα να κάνω κάτι παραπάνω και δέχτηκα. Μετά από δυο μήνες πήγαμε Πανελλήνιο. Είχα ένα στόχο τη φορά. Το 2015 είχα περάσει ευρωπαϊκό, μου είχαν κάνει κατηγοριοποίηση.  Έβλεπα τους άλλους αθλητές χωρίς μιζέρια και στενοχώρια και τους θαύμαζα. Πήρα δύναμη! Το 2016 σε έναν αγώνα, ήρθε ο συναθλητής μου Μπάμπης Ταϋγανίδης και μου είπε “Τώρα είσαι αθλήτρια!”. Αυτή η ατάκα με ξύπνησε, ένιωσα ότι έκανα κάτι τεράστιο”.

Η στιγμή που πραγματικά την συγκίνησε και την έκανε να συνειδητοποίηση το πόσα έχει κάνει ήρθε το 2018, όπου είχε αλλάξει κατηγορία κι από swimming 3 έγινε swimming 4 και πήρε το χρυσό!

“Το πανηγύρισα εκείνο το χρυσό. Χτυπιόμουν από τη χαρά μου. Σκέφτηκα πως αφού κατάφερα να πάρω χρυσό, μπορώ να κάνω τα πάντα!”

Στους Παραολμπιακούς αγώνες η χώρα μας κέρδισε 11 μετάλλια και πολλοί αθλητές μας πέτυχαν θέσεις στην πρώτη οκτάδα. Η Αλεξάνδρα πέτυχε το χάλκινο μετάλλιο και μας έκανε υπερήφανους. “Mε το που φτάνω στον τερματισμό είχα βαρύνει από το άγχος, ενώ παιζόταν η τρίτη θέση με τη Νότιο Αφρική. Έβγαλα όλο μου το είναι! Όταν γύρισα να δω το ταμπλό, ήμουν τρίτη! Μου ήρθε να κλάψω από χαρά. Άρχισα  να χτυπιέμαι! Χαιρόμουν πιο πολύ από τις πρώτες που ήμουν στα μετάλλια!».

Τους αθλητές στη χώρα μας τους μνημονεύουμε κάθε 4 χρόνια: «Περιμένουμε κάθε 4 χρόνια τους παραολυμπιακούς μήπως πάρουμε χορηγούς. Το κράτος καλύπτει ετησίως 1000€ και ζητά αποδείξεις. Δεν φτάνουν. Στο εξωτερικό οι αθλητές πληρώνονται μηνιαίως με σεβαστά ποσά – είτε πάρουν μετάλλιο είτε όχι. Στο Τόκιο πήγα με 50€ ! Δεν είχα καμία άνεση. Ένα κομμάτι που επίσης με στενοχωρεί και με αγχώνει, όπως και όλους τους αθλητές, είναι πως αναμένεται διαβούλευση και το κράτος θέλει να μειώσει τα -ήδη ελάχιστα- πριμ μας! Δεν αντέχουμε άλλες μειώσεις. Ήδη αποχωρούν πολλοί αθλητές».

Η Αλεξάνδρα όπως και πολλοί αθλητές μας, αγωνίζονται καθημερινά να γίνουν καλύτεροι και να κάνουν την Ελλάδα υπερήφανη. Είναι μια σπουδαία γυναίκα, μια ζωντανή απόδειξη πως όταν έχεις πείσμα και πάθος για τη ζωή, μπορείς να τα πετύχεις όλα!